Stage in Zweden

Na een succesvolle minor in Canada begon het na een jaar thuis toch weer te kriebelen om weg te gaan. Inmiddels iets zelfverzekerder over wat er allemaal geregeld moest worden begon ik (tijdens het hoogtepunt van de coronacrisis) plannen te smeden om naar Groot Brittannië te gaan.

''Ik heb twee dagen lang tot aan mijn heupen in de sneeuw aan een iglo staan bouwen die ik nog steeds als een van mijn grootste prestaties aller tijden zie.''

Dit was een van de laatste kansen om er tussenuit te piepen. Na verschillende afwijzingen in Machester, Birmingham en Plymouth stuurde ik door de media-aandacht over de Zweedse aanpak van de coronacrisis een sollicitatie naar Uppsala en Umeå. Binnen twee dagen kreeg ik respons van beide Zweedse plekken. Een “misschien voor je laatste stage” van Uppsala en een “wanneer houden we een Zoom-meeting” van Umeå.

Voorbereiding

Een huis vinden leek niet zo moeilijk met een international housing office en (door corona) minder internationale studenten dan normaal. Het enige dat tegen zat was het oranje reisadvies, wat ervoor zorgde dat de Hanzehogeschool niet verzekerd was en dus mijn stage niet kon doorgaan. Tot 13 dagen van tevoren bleef het reisadvies oranje, en vrijwel al mijn hoop was vervlogen. Als back-up had ik mogelijk een stage op Texel, wat in principe ook een vrij buitenlandse ervaring zou zijn geweest.

Financiering

Financiering zat er ook wel in want ik maakte aanspraak op een Work Placement Erasmus+ beurs. Vanaf het moment dat het reisadvies veranderde kwam mijn leven in een stroomversnelling, alles moest geregeld worden en ik had de hele boel volgepland met werk omdat ik voor elke soort verhuizing veel geld nodig zou hebben.

De nacht voordat ik om zes uur de trein naar Schiphol zou nemen sloot ik het restaurant voor de laatste keer en met slechts een paar uur slaap stapte ik in het vliegtuig op naar een nieuw avontuur. Nog helemaal in een sociale roes van het warme afscheid van al mijn vrienden stond ik ineens in een kale kamer en een rare mengeling van gevoelens bekroop me.

Dit was het moment dat het echt begon.

Eerste week

De eerste week was een drukke week waarin ik aan de academische manier van onderzoek moest wennen. Ook moest ik veel regelen zoals printen op de universiteit, officieel student worden, ingewerkt worden in mijn project, zwemclub vinden, fiets en router kopen, de weg leren kennen, noorderlicht zien, de Erasmus contracten opsturen, etc.

Het was bevreemdend om ineens dagen te hebben waarin ik alle tijd had om uit te zoeken wat ik moest doen i.p.v. alles snel tussendoor doen. Het was een hele bevrijding om wél naar een café of winkel te kunnen, maar tegelijk viel de beperking van een 9-17 structuur zwaar, zeker omdat de dagen steeds korter werden.

Vrienden maken

Het was een hele gekke tijd, vooral door Corona, maar toen ik eenmaal m’n draai gevonden had (d.w.z. een groepje mensen om me heen waar ik me erg thuis bij voelde) werd het een van de leukste ervaringen in mijn leven. Thuis neem je vrij weinig de moeite om je sociale netwerk uit te breiden, omdat het altijd makkelijker en leuker is om met vrienden die je al lang kent af te spreken.

Waarom naar het buitenland?

In het buitenland ontmoet je aan een stuk door nieuwe mensen die je verreiken met nieuwe inzichten. Daardoor leer je jezelf ook op een heel andere manier kennen en doe je dingen die je anders nooit geprobeerd zou hebben of waar je nooit de gelegenheid toe hebt.

Zo ben ik bijvoorbeeld in januari door een wak het ijswater in gesprongen omdat het kon, en ik had nooit kunnen voorspellen wat voor vets dat doet met je lichaam, en heb ik twee dagen lang tot aan mijn heupen in de sneeuw een iglo staan bouwen die ik nog steeds als een van mijn grootste prestaties aller tijden zie.