Stage lopen én feesten op Curaçao

Daar sta je dan op Schiphol, met de hartslag van een topsporter. Dat mijn hart nog op z’n plek zit, is een wonder. Ik was nog nooit alleen naar het buitenland gevlogen, had nog nooit in het buitenland gestudeerd en ik ging ook nog voor het eerst op mezelf wonen.

“Ik heb een onbeschrijfelijke tijd gehad. Als ik alles zou moeten opschrijven, dan ben ik volgend jaar nog niet klaar”

Nadat mijn moeder met haar gebrul had kunnen deelnemen aan ‘Hello Goodbye’ begon mijn avontuur. Een half jaar afstuderen op Curaçao bij het Veiligheidshuis, pijler van de Stichting Ambulante Justitiële Jeugdzorg Curaçao.

Nu, bijna een jaar later, weet ik het zeker. Ik ben nog lang niet klaar met Curaçao! Ik heb een onbeschrijfelijke tijd gehad. Als ik alles zou moeten opschrijven, dan ben ik volgend jaar nog niet klaar. Daarom noem ik hier 2 hoogtepunten.

Sociaal leven

Ik heb me laten onderdompelen als een echte local. Met mijn donkerblonde haar en blauwe ogen, heb ik meegelopen met de lokale optocht Seú. Wat is dat, Seú? Dat dacht ik nog, een jaartje geleden. Seú is het oogstfeest van Curaçao. De lokale bevolking gaat in optocht, gehuld in traditionele kleding uit de tijd van de slavernij. Jaarlijks trekken zo’n 5.000 deelnemers in kleurrijke kostuums, dansend op de aanstekelijke ritmes van traditionele muziek, door de straten van Willemstad.

Zien jullie mij daar al tussen huppelen? Ik was benaderd door iemand of ik gedurende de optocht de dansers van drank en eten zou willen voorzien. Nu ben ik een halve tamme in de bediening, maar dit wilde ik een kans geven. Daar stond ik, met mijn voeten in arpagata: traditionele dansschoenen. Het was echt fantastisch! Heel Curaçao stond aan de kant met complete tenten en barbecues. Zingend, schreeuwend, dansend.

Als Usain Bolt vloog ik door de straten met de lekkerste snacks en drankjes. Tot ik oog in oog stond met een megacamera! De lokale tv. Na kort getwijfel of ik dan toch mijn salto zou doen, besloot ik rustig en dansend langs de camera te lopen. Het leuke is, dat ik van mijn Antilliaanse vrienden en vriendin de filmpjes van mijn televisiedebuut doorgestuurd kreeg.

Afgelopen mei ging ik weer naar Curaçao en heb ik opnieuw meegelopen. Ik heb weer genoten en zorg dat ik er volgend jaar weer bij ben!

Vrije tijd

Ik kan jullie vertellen dat ik een held op sokken ben wat betreft abseilen van grote hoogte. Tegelijk ben ik een adrenalinejunk. Dus daar stond ik weer met knikkende knieën en een hoge hartslag. Wat doe ik mijzelf aan?

Mijn grote vriend Albert gaf instructies. We moesten een muurtje opklimmen om vervolgens de Julianabrug over te steken. Dit was het gevaarlijkste van de dag. Abseilen was een piece of cake. Vervolgens gingen we ín de Julianabrug. Ik voelde me net Lara Croft!

We kwamen bij een gat waar we doorheen moesten kruipen. Of eigenlijk was het meer een gaatje. Gelukkig ben ik erg lenig en tril ik nooit. Kuch.

Ik had besloten om als eerst te gaan. Eerst met een been door het gat. "Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken, oh nee, ik kijk naar beneden… Help, wat is dit hoog." Daarna het andere been en vervolgens stond ik op een heel smal richeltje. Je hebt geen handvat of iets dergelijks waar je je aan vast kunt houden.

Uiteindelijk mocht ik van Albert naar achter leunen en wachten op de woorden: "laat je maar vallen". Nou, daar ging ik. Volgens mij was ik in Nederland te horen. Maar wat was dit ontzettend gaaf! Ik voelde me onsterfelijk! Echt een aanrader. 2 weken later heb ik het nog een keer gedaan met een paar collega’s. Je leeft maar één keer, toch?