Durkje deed een tussenjaar in Griekenland

Door COVID-19 kon ik tijdens mijn master in Duitsland niet naar Dublin verhuizen, wat eigenlijk wel het plan was. Ik miste deze buitenlandervaring heel erg nadat ik mijn master had afgerond en was nog niet bereid weer terug naar Nederland te verhuizen.
“Vrij snel werd ik door het dorp opgenomen en deel van de gemeenschap, wat een onbeschrijfelijke ervaring was. Ik heb dan ook nog altijd veel contact met de mensen daar.”
Waarom een vrijwilligersjaar in Griekenland?
Toevallig hoorde ik via-via over het Europees Solidariteitskorps (ESC) en dat er veel verschillende projecten in verschillende landen waren. Het idee om iets terug te doen voor de samenleving en het feit dat het financieel toegankelijk was, spraken mij erg aan.
Ik wilde heel graag naar Griekenland, want daar was ik nog nooit geweest en de geschiedenis en cultuur interesseerde mij heel erg. Ik meldde mij aan voor een project in Griekenland en een paar weken later zat ik in Lechovo!
Hoe heb je je voorbereid?
Nadat ik mij voor een project had aangemeld, vroeg ESC mij of ik geïnteresseerd was in een ander project wat beter bij mijn academische achtergrond en interesses paste. Ik sprak met de zend- en host-organisaties, die mij meer informatie gaven en hielpen mijn reis naar Griekenland en mijn jaar daar voor te bereiden. Ook begon ik Grieks te leren met Duolingo.
Bijna alle praktische voorbereidingen werden door het ESC gedaan. Zo vonden zij een accommodatie voor mij en regelden ze mijn zorgverzekering.
Hoe heb je het betaald?
Mijn reiskosten werden door ESC betaald. Bovendien kreeg ik als vrijwilliger elke maand ook een vergoeding voor eten en een kleine toelage voor andere kosten (een soort zakgeld). Het is de bedoeling dat iedere jongere een ESC-vrijwilliger kan worden en daarom worden zo goed als alle kosten vergoed!
Hoe was je eerste week?
Ik verhuisde naar een klein dorp in Noord-Griekenland, waar ze niet echt gewend waren aan buitenlanders en veel mensen alleen Grieks spraken. Het was dus best even wennen om onderdeel te zijn van een kleine en zeer hechte gemeenschap. Omdat ik de eerste vrijwilliger in Lechovo was, moesten we ook veel nog uitzoeken en veel aankijken.
De mensen waren echter super vriendelijk en heel gastvrij. Al snel was ik elke ochtend koffie aan het drinken bij de oma's en opa's van het dorp thuis. Communiceren bleek ook te gaan zonder dezelfde taal te spreken en langzaam vond ik mijn eigen draai in het dorp.

Hoe zag je leven in het buitenland eruit?
In het jaar dat volgde, deed ik veel werk voor de gemeenschap. Het dorp werd tijdens de Tweede Wereldoorlog verbrand door de nazi’s als vergeldingsactie en kent daardoor een sterke herinneringscultuur. Door de geschiedenis en de rijke cultuur, was er veel te doen en beleven in het dorp.
Zo werkte ik in de plaatselijke bibliotheek en het museum, hielp ik bij de opnames van een documentaire en kwam ik op de Griekse nationale tv, gaf ik tours, hielp ik bij jeugduitwisselingen en was ik onderdeel van de culturele activiteiten en feesten.
Ik leerde vele Griekse dansen (zelfs met mijn twee linkervoeten), Grieks eten maken (en vooral opeten), en had een unieke en zeer authentieke Griekse buitenlandervaring. Ik leerde een heel ander Griekenland kennen dan wat de meeste mensen kennen van vakanties naar de Griekse eilanden of een film als ‘Mamma Mia’.

Welke tips kun je geven?
Naar het buitenland verhuizen is altijd een uitdaging, maar daardoor ook een ervaring waar je zoveel uit kan halen. Ik doorstond een sneeuwstorm (meer sneeuw dan ik ooit had gezien in mijn leven), cultuurverschillen en taalbarrières, maar daardoor heb ik een ervaring opgedaan die ik nooit ergens anders had kunnen doen.
Ga de uitdaging dus aan, juist als het lastig is, want dat betekent ook dat je er heel veel van leert en heel veel uithaalt! En natuurlijk heel erg belangrijk: geniet van elk moment en de ervaring!